Маралтайға

Қара жол қапталдасып қара өлеңге,
Ер салдың ертелетіп Қаракерге.
Қызық жоқ бұл жалғанда саналы ерге –
Жар салдың: ақынмын – деп бар әлемге.

Жыр едің,
әлімсақтан ән-күй едің,
Қажаған қайырласа зар тиегін.
Қаратау қатпарына нар шөктірген –
Қамшысы Қарабура әулиенің.

Тұратын тағдырынан тасаланбай,
Сен кейде Доспанбеттей,
Қашағандай.
Жүреді ағалары бас қатырып –
Маң мінез Маралтайды жасай алмай.

Сарысудың сары даласы сағынғаны,
Дүлдүлі дүбір тілер бабындағы…
Шора,
Есет батырлардың найзасының
Өлеңің өрнек шығар сабындағы.

Шабытың жаратқанның нұрлы құсы,
Сен кейде жынды кісі,
мұңды кісі…
Ықылас қобызының қыл ішегі –
Сүгірдің күйлерінің бір дыбысы.

Біздерге әй, Маралтай,
Сен ең ерген,
Мен сені көрем төрден,
көрем өрден.
Үркердей үркіп көшкен әз Таманың –
Тамыры қалған жерде өлең өнген.

Тараз жұрт, таразысы дара таңба,
Жүйрігін Аламанға жаратар ма?
Қастерлеп қара өлеңді қара жолда –
Керуен көшіп келеді Қаратауға…